Η ώρα της μεγάλης φυγής

Για αυτό σου λέω αδερφέ μου. Παράτα όλα και πάμε να φύγουμε. Μόνο με τα μπαλωμένα ρούχα και τα τρύπια

παπούτσια μας.
Να πηδήξουμε πάνω από το φράχτη και να αφήσουμε πίσω τους ψόφιους έρωτες τους, τους δήθεν ανυπότακτους και τις βαθυστόχαστες αναλύσεις αυτών που, μέσα σε μια νύχτα, χωρίς να χύσουν ούτε μια σταγόνα ιδρώτα, θαρρούν πως έμαθαν τα πάντα, για τη ζωή.
Να τρέξουμε ξυπόλυτοι, όπως τότε που ήμασταν παιδιά, σε μέρη καταπράσινα, πιο πέρα κι από κει που το μάτι φτάνει και κάθε πρωί να σμίγει το χαμόγελο μας με το χαμόγελο των άλλων ανθρώπων. Σε τόπους που οι αστυνόμοι δεν θα κάνουν ελέγχους στις γωνίες και καμιά ψυχή «λαθραία» δεν θα θαλασσοπνίγεται. 
Να λέμε καλημέρα στον εαυτό μας και να μη μοιάζει με ειρωνεία φτηνή και τετριμμένη, ή με ένα ακόμα κακόγουστο αστείο σαν κι αυτά που μας μαγκώνουν τη ψυχή μας και μας κάνουν να κλαίμε αντί να γελάμε.

 

Τίποτα αληθινό δεν έμεινε εδώ για καρδιές σαν τις δικές μας που ποτέ δεν έμαθαν μέσα σε χρυσά κλουβιά να επιβιώνουν.
Απόγνωση και μοναξιά μονάχα μέσα στο πολύβουο πλήθος και ας συνεχίζουν οι περισσότεροι να  μοιράζουν χαζοχαρούμενες και ανέξοδες ευχές και να καλωσορίζουν την άνοιξη, την ίδια ώρα που το ολοκαύτωμα μέσα σε ότι έχει απομείνει από τον εγκέφαλο τους συνεχίζεται.
Κανένα γιατρικό δεν βρέθηκε ούτε θα βρεθεί ποτέ για να επουλώσει τις πληγές μιας τόσο άρρωστης και ξιπασμένης κοινωνίας που συνήθισε, πια, να τρώει τις σάρκες της.
Ας σώσουμε, τουλάχιστον, το δικό μας όνειρο, όσο είναι ακόμα καιρός.
Πριν εθιστούμε στις αλήθειες των πολλών και αρχίσουμε και περπατάμε και εμείς, δίχως να το καταλάβουμε στο ίδιο πεζοδρόμιο με το τίποτα.  

 

 Γενάρης 2013