Για μια ελπίδα που δεν έγινε πράξη

Ποτέ μου δεν αυτοπροσδιορίστηκα ως αριστερός και έχω δηλώσει ρητά στον εαυτό μου ότι

κάτι τέτοιο δεν συγκαταλέγεται στις μελλοντικές μου προθέσεις.
Επίσης ποτέ δεν οικειοποιήθηκα καμία ιδεολογία, οποιασδήποτε απόχρωσης, ούτε έθεσα τη ζωή μου στη διάθεση κανενός πολιτικού, ή κομματικού μηχανισμού. Η συνειδητή αυτή επιλογή μου και στάση ζωής βασιζόταν –και εξακολουθεί να βασίζεται- όχι στην απαξίωση μου να ασχοληθώ με τα κοινά, αλλά στη βαθιά ριζωμένη, μέσα μου, πεποίθηση (την οποία διατηρώ ακέραια, μέχρι σήμερα) ότι η εξουσία, όποιο προσωπείο κι αν φοράει δεν είναι τίποτα λιγότερο από εχθρός του ανθρώπου και βρίσκεται, από την ίδια της την οντότητα, σε πλήρη αναντιστοιχία με κάθε έννοια αξιοπρέπειας και αυτοσεβασμού.

Από κει και πέρα, όμως, νιώθω απέραντο Σεβασμό για τους ανθρώπους που είχαν το σθένος και το μεγαλείο να δηλώσουν έμπρακτα αριστεροί, σε χρονικές συγκυρίες απείρως δυσκολότερες από τις σημερινές και δεν δίστασαν, ούτε για μια στιγμή, να παραχωρήσουν την ίδια τους τη ζωή και την προσωπική τους ελευθερία, για έναν δικαιότερο κόσμο, με τον τρόπο, τουλάχιστον, που οι ίδιοι φαντάζονταν. Αναφέρομαι σε αυτούς που όταν οι στρατοδίκες και οι ανακριτές τους έλεγαν «εκεί είναι η πόρτα, υπέγραψε ότι οι σύντροφοι σου είναι προδότες και φεύγεις» επέλεγαν το εκτελεστικό απόσπασμα από την ατίμωση. Πολλοί από αυτούς άφησαν την τελευταία τους πνοή στις εξορίες ή έμειναν ανάπηροι από τα βασανιστήρια των μπάτσων, αλλά δεν διανοήθηκαν ποτέ να περάσουν από τα κομματικά γκισέ, για να εξαργυρώσουν τους αγώνες τους καταλαμβάνοντας πολιτικές θέσεις ή βολεύοντας τους εαυτούς τους με τον ένα ή τον άλλο τρόπο.

Και ερχόμαστε στο σήμερα.

Ο κύριος Τσίπρας και οι ομοτράπεζοι του, εξακολουθώντας να δηλώνουν «ριζοσπάστες αριστεροί» βυσσοδομούν, με τον πλέον επαίσχυντο τρόπο, σε βάρος όλων αυτών των ανθρώπων. Τόσοι αυτοί όσο και οι ακροδεξιοί προσκεκλημένοι τους, ασελγούν, χωρίς ίχνος ντροπής, σε βάρος της ιστορίας και της καταγεγραμμένης ιστορικής μνήμης. Αν θέλουν να συνεχίσουν να υπογράφουν μνημόνια και να διευρύνουν τον κλοιό των καθημερινών καταναγκασμών, βαδίζοντας στον ίδιο ακριβώς δρόμο με τους προκατόχους τους, με γεια τους και χαρά τους, από τη στιγμή που ένα κομμάτι της κοινωνίας εξακολουθεί και το αποδέχεται ως τη λογική του «μικρότερου κακού». Όχι όμως στο όνομα της Αριστεράς, η οποία, όπως προανέφερα δεν με αφορά ως ιδεολογία, αλλά, όπως και να το κάνουμε έχουν περάσει από τις τάξεις της άνθρωποι οι οποίοι μάτωσαν κυριολεκτικά και μεταφορικά.

Υπάρχει λύση. Ας αλλάξει, αν θέλει, τον τίτλο του το κόμματος του οποίου ηγείται. Ας το ονομάσει ΝΕΟ ΠΑΣΟΚ, ή ΣΥΝΑΣΠΙΣΜΟΣ ΟΣΦΥΟΚΑΜΠΤΩΝ, ή όπως αλλιώς νομίζει κι από κει και πέρα ας πορευτεί με όποιο τρόπο, ο ίδιος και η κουστωδία του, κρίνει θεμιτό. Έτσι θα μπορεί να συνεχίσει, ανεμπόδιστα, το έργο της εξαθλίωσης των ανθρώπων και να υπογράψει όσα μνημόνια και όσα «σταθεροποιητικά» προγράμματα θέλει, εξακολουθώντας να στηρίζει με πρωτοφανή συνέπεια την ασυνέπεια του.

Θα μπορεί να τοποθετεί πλήθος μικρών γραμμάτων, στο κάτω μέρος των υποσχέσεων και των προγραμματικών του δηλώσεων και να μετατρέπει τα «όχι» σε «ναι», όχι μετά από 17 ώρες, «σκληρών διαπραγματεύσεων» αλλά μέσα σε ελάχιστα λεπτά.

Θα μπορεί να συνεχίσει να χύνει κροκοδείλια δάκρυα για τα πνιγμένα παιδιά στο Αιγαίο, την ίδια στιγμή που διατηρεί τον φράχτη στον Έβρο, ενώ θα ήταν πολύ απλό να ανοίξει τα χερσαία σύνορα της χώρας, επιτρέποντας τη διέλευση των κυνηγημένων από τον πόλεμο και την εξαθλίωση, χωρίς να γεμίζουν οι θάλασσες πτώματα.

Θα μπορεί ακόμα να συνεχίσει την στρατιωτική συνεργασία με τους Ισραηλινούς δολοφόνους, χωρίς να έχει περάσει πολύς καιρός από τότε που φωτογραφιζόταν, χαμογελαστός, φορώντας παλαιστινιακό μαντήλι, στην πορεία για τις συνεχιζόμενες μαζικές δολοφονίες, στην Λωρίδα της Γάζας.

Θα μπορεί, τέλος, να προβεί σε όσες ασχήμιες επιθυμεί, χωρίς η ιστορία, η οποία έχει πάρει το τεφτέρι της και γράφει, να δικαιούται να του καταλογίσει οποιαδήποτε ασυνέπεια, με τις ιδεολογικές του αρχές.

Είναι πολύ εύκολο. Αρκεί να αφαιρέσει τον τίτλο «Ριζοσπαστική Αριστερά».

 

Υ.Γ Όσο για κάποιους που αυτοπροσδιορίζονται ως αναρχικοί, άρα και αντίπαλοι της εξουσίας, αλλά έσπευσαν, στα χαμαιτυπεία που ονομάζονται εκλογικά τμήματα, να τον ψηφίσουν, κάνοντας ή μη την αυτοκριτική τους, σε δεύτερο χρόνο, δεν νομίζω ότι υπάρχει κάποιο πεδίο για αναλύσεις.

Απλά μένω άφωνος με την κατάντια τους.

Οκτώβρης 2015